parking przed uniwersytetem

Randy wysiadła z samochodu, a po chwili znów wsadziła tam połowę swojego ciała by wyciągnąć wszystko to co przywiozła ze sobą. Za parę minut miał rozpocząć się wykład, a ona jeszcze musiała zajrzeć do jednego profesora by oddać mu zaległy projekt. Mało kiedy zdarzało jej się nie oddać czegoś na czas, bo zawsze skrupulatnie pilnowała terminów. Niestety czasami takie rzeczy przydarzają się nawet najbardziej dokładnym. Randy wyjęła tubę z projektem, cztery teczki i segregator, a potem zamknęła za sobą drzwi samochodu. Oczywiście gdy się człowiek śpieszy to się diabeł cieszy i kiedy miała zamykać drzwi kluczykiem uświadomiła sobie, że go nie ma. Leżał sobie spokojnie na torebce, a torebka na fotelu. Randy pociągnęła za klamkę, ale jak pech to pech i okazało się, że zatrzasnęła wszystko w środku.
- Kurwa - wyrwało jej się pod nosem i przez chwilę nie wiedziała co z sobą zrobić. Rozejrzała się z przerażeniem dookoła siebie, ale rozwiązanie nie chciało jakoś spaść z nieba. Miała do wyboru próbować dostać się do środka, albo zostawić auto same sobie, a potem się tym zająć. Bo kto by chciał ukraść takiego starego grata, jak ta psująca się wciąż furgonetka. Lakier odchodził gdzieniegdzie, a z boku miała wgniecenie, które oczywiście było sprawką Randy, która pewnego dnia zamiast skupić się na parkowaniu rozmawiała przez telefon. Nigdy nie należała do świetnych kierowców.
W końcu postanowiła ruszyć się z miejsca i jednak iść oddać projekt dla profesora. Później wróci i zajmie się autem, a wykłady jednak sobie odpuści. Jedna nieobecność w końcu nie jest grzechem. Lecz Randy miała chyba dzisiaj jakiś pechowy dzień, bo kiedy tylko ruszyła się z miejsca i odeszła od auta wpadła na kogoś i wszystko co niosła wypadło jej z rąk. Segregator się rozpiął i jej materiały zwyczajnie powypadały, wiatr tego dnia wiał z zadziwiającą siłą, więc tylko im pomógł dostać się w takie miejsca, że strach myśleć. Randy nawet nie spojrzała na sprawcę tego zamieszania tylko od razu upadła na kolana i zajrzała pod czyjś samochód pod którym walały się jej kartki.

Każdy miał jakiś sposób na zapełnienie swojego czasu. Randy miała aż za wiele sposobów. Nie dość, że starała się utrzymać średnią na dość wysokim poziomie, by mieć stypendium, pracowała w sklepie zoologicznym, to jeszcze cały czas starała się nie zaniedbywać swojej rodziny i znajomych. Biegała co rano, czytała wiele książek, starała się nawet udzielać dobroczynnie. Dzień przemijał jej zawsze na wysokich obrotach, tak że często nie zauważała różnych istotnych spraw. Na przykład nie miała pojęcia czym ostatnio media się tak ekscytują i zwyczajnie nadal żyła swoim życiem. A w tym akurat wypadku projektem, na który poświęciła wiele swojego czasu i zwyczajnie nie mogła uwierzyć, że cała jej praca akurat teraz lata w powietrzu. To było jakieś fatum, karma chciała ją ukarać i Miranda doskonale wiedziała za co. Niestety.
- Och, tak. Moje - odpowiedziała jakby obudzona z transu biorąc od niego to co trzymał. W zasadzie dopiero kiedy Josh się odezwał zdała sobie sprawę z jego istnienia. Znaczy zdawała wcześniej, w końcu na coś musiała wpaść skoro teraz dział się ten horror. Tyle, że tego powodu jakoś wcześniej nie uosabiała, ale gdy Josh się odezwał zdała sobie sprawę, że jednak z kimś rozmawia. Od trzech dni jej jedynymi rozmówcami byli klienci sklepu i mama dzwoniąca do niej co wieczór. Zresztą z nieznajomym to nawet nie pamiętała kiedy ostatni raz rozmawiała. Jakaś samotna kartka przefrunęła przed nosem Randy i poleciała na drugi koniec parkingu. - Cholera - zaklęła ponownie. Randy zawsze przeklinała dużo, a kiedy zamieszkała z dala od rodziców pogłębiło się to jeszcze bardziej. Ale lepiej wyładowywać złość w ten sposób niż w jakiś inny, prawda? - Boże, jestem tak wielką niezdarą. Jak ja to teraz ogarnę? - zapytała bardziej siebie niż Josha, lecz jej głos brzmiał naprawdę rozczulająco. Choć Randy wolała uchodzić na twardą, często zdarzało jej się brzmieć nieodpowiednio, znaczy zwyczajnie jak bezradna dziewczynka. Zebrała wszystko co było pod samochodem i wstała. Jednak jeszcze parę rzeczy się walało dookoła niej, wiec bez zastanowienia wcisnęła to co trzymała w rękach z powrotem dla chłopka. - Potrzymasz? - zapytała, ale nie obchodziła ją jego odpowiedź. Podała i poleciała dalej zbierać te głupie kartki.
Po chwili jednak wróciła do niego, nie ze wszystkim, ale chyba reszty nie miała już ochoty ratować. Wtedy przyjrzała się uważniej swojemu rozmówcy, ale zupełnie nie potrafiła skojarzyć jego twarzy. Choć zazwyczaj ma do tego pamięć. Miał dłuższe od niej lekko rude włosy i uśmiechał się miło. Więc i Randy się uśmiechnęła. Poprawiła swoją czapkę, która trochę odsunęła się jej na oczy podczas tego całego zamieszania.
- Jej, chyba cię niepotrzebnie zatrzymałam! - zawołała uświadamiając sobie jak dziwnie się wcześniej zachowała. - Pewnie śpieszysz się na zajęcia, a ja ci wciskam swoje rzeczy!

Randy jakoś nigdy nie tęskniła za odpoczywaniem, lub jak to zgrabnie zostało ujęte wcześniej, za opierdalaniem. Trzy, czy cztery lata temu niechcący skręciła nogę i nie mogła zbytnio się ruszać. To było na tyle poważne skręcenie, że przez parę dni mama nawet nie pozwalała jej wyjść z łóżka. Takich męczarni nie przeżyła jeszcze nigdy. Jedyne co mogła robić to czytać książki albo oglądać telewizję. Ale co było fajnego w przyglądaniu się po raz kolejny jakiemuś odcinkowi Chirurgów, ale jeszcze gorszemu serialowi? Książki też nie były wcale takie fascynujące, gdy trzeba było z nimi siedzieć na okrągło. Randy nigdy nie czytała czegoś tak na raz, lubiła pomiędzy częściami książek porozmyślać trochę i przeanalizować pewne fragmenty. Niestety nijak się nie dało zrobić kiedy nie mogło się chodzić, a co dopiero biegać. No nieważne. Wystarczy tylko zapamiętać, że Randy była osobą nie potrafiącą usiedzieć na miejscu i trzeba było się z tym pogodzić albo spadać.
Dziewczyna nie zwróciła uwagi na to jak ubrany jest Josh ani przez chwilę. Nigdy nie przykładała do tego wagi, dla niej o wiele ważniejszy był charakter i osobowość, a nie parę szmat zarzuconych na siebie. Sama ubierała się tak aby było jej wygodnie i nic poza tym się dla niej nie liczyło. No może jeszcze nie lubiła chodzić w poplamionych rzeczach, ale to już wpoiła jej mama. Kiedy ktoś na okrągło papla o schludności to trudno nie poddać się i być po prostu schludnym. Podobnie było w przypadku zmywania. Randy odwiedzając przyjaciół widziała stosy brudnych naczyń w ich zlewach, ale u niej nigdy go nie było. W zasadzie podczas odwiedzin Randy też nagle czyjeś naczynia znikały. Ona po prostu tak została wychowana. Podobnie została nauczona, że należało by się przedstawiać.
- Jestem Randy - uśmiechnęła się do swojego rozmówcy i pewnie podałaby mu dłoń gdyby nie to, że właśnie przejęła od niego wszystkie swoje rzeczy. Trochę ją zdziwiło to, że chłopak nie spieszy się na zajęcia, w końcu był na parkingu. No pewnie miał jakieś swoje powody, których Miranda raczej nie powinna się czepiać. Przecież dopiero co się poznali, nie można od razu robić złego wrażenia. O ile już go nie narobiła. Choć nieznajomy wydawał się rozbawiony tą całą sytuacją, co Randy potraktowała teatralnym zaciśnięciem ust i zmarszczeniem czoła. Gdyby nie teczki pewnie jeszcze złapała by się za boki. - Ty się ze mnie śmiejesz! - powiedziała zadziornie. - Gdyby tobie się coś takiego przytrafiła, na pewno nie nazwałabym tego zabawnym! - mimo swoich słów Randy szczerze się uśmiechała, a nawet cicho śmiała. Dopiero teraz dotarło do niej jak przed chwilą się zachowywała. Jak jakaś fanatyczka. Powinna się jakoś wytłumaczyć. - Wiesz zazwyczaj nie jestem taka roztrzepana i w ogóle. Tyle że to wszystko - tu podniosła do góry wszystko co trzymała by zaznaczyć o co chodzi - może zaważyć na moją ocenę roczną. Znaczy nie myśl sobie, że jestem jakimś kujonem! - Im dalej brnęła tym było gorzej, ale to już jej stała cecha. - Dobra, jestem kujonem - poddała się.